در همه ی ما نوعی میل به «کمال گرایی» و «تایید شدن» وجود دارد. شاید خودمان پر از نقص باشیم اما ذهنمان می گوید: «باید فراتری از چیزی که هستی باشی تا مورد تایید قرار بگیری». اما اگر «همانگونه که هستیم» خود را بپذیریم و به دنبال خلق تصویر متفاوت تری از خودمان نباشیم، آنگاه اتفاق خجسته ای روی خواهد داد و آن اینکه دیگر نگران این نخواهیم بود که دیگران در مورد ما چه فکری می کنند.
در واقع، احساس رضایتمندی از خود برای ما مهم می شود. ابتدا خودمان باید از خودمان راضی باشیم. اگر این احساس رضایت را داشته باشیم آنگاه قضاوت دیگران و توجه دیگران نسبت به ما، حساسیت خود را از دست می دهد. ما آرامش را نه با تغییر دادن وضعیت زندگیمان که با پی بردن به آن که در عمیق ترین سطح چه کسی هستیم، بدست خواهیم آورد.
آنهایی که به دنبال تایید دیگران هستند، از اعتماد به نفس پایینی برخوردارند، در حقیقت، آن اندازه که باید خود را کشف نکرده اند. اینان بیشتر مقلّد هستند و دنباله روی راه بقیه... و یک مقلّد هیچوقت خلاق نیست و سعی می کند تا می تواند خود را همرنگ دیگران بکند تا مورد پذیرش قرار بگیرد. اما در رابطه با کسی که خلاق است موضوع فرق می کند. خلاق از خود بودنش لذت می برد. از اینکه می تواند جلوه ی متفاوت تری از خودش به نمایش بگذارد و خاص و منحصر به فرد باشد لذت می برد. حتی اگر کسانی نباشند که او را بستایند، او از خود بودنش لذت می برد.
زندگی واقعی در «کشف خود» نهفته است. اینکه باور کنی که تو برای هدفی خاص به دنیا آمده ای و آمده ای که جلوه ی مخصوص به خودت را به نمایش بگذاری و اینکه کاری که از عهده ی تو ساخته است را هیچکس نمی تواند به انجام برساند، جز خودت... رسیدن به این باور، پایان همه اضطراب ها در مورد چگونه قضاوت شدن توسط دیگران است.
