گزیده ریاعیات ابوسیعد ابوالخیر
وا فریادا ز عشق وا فریادا / کارم بیکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا دادا / ور نه من و عشق هر چه بادا بادا
***
گفتم صنما لاله رخا دلدارا / در خواب نمای چهره باری یارا
گفتا که روی به خواب بی ما وانگه / خواهی که دگر به خواب بینی ما را
***
در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا / طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا
ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای / می نوش که عاقبت بخیرست ترا
***
وصل تو کجا و من مهجور کجا / دردانه کجا حوصله مور کجا
هر چند ز سوختن ندارم باکی / پروانه کجا و آتش طور کجا
***
تا درد رسید چشم خونخوار ترا / خواهم که کشد جان من آزار ترا
یا رب که ز چشم زخم دوران هرگز / دردی نرسد نرگس بیمار ترا
***
گفتی که منم ماه نشابور سرا / ای ماه نشابور نشابور ترا
آن تو ترا و آن ما نیز ترا / با ما بنگویی که خصومت ز چرا
***
یا رب ز کرم دری برویم بگشا / راهی که درو نجات باشد بنما
مستغنیم از هر دو جهان کن به کرم / جز یاد تو هر چه هست بر از دل ما
***
یا رب مکن از لطف پریشان ما را / هر چند که هست جرم و عصیان ما را
ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم / محتاج بغیر خود مگردان ما را
***
گر بر در دیر می‌نشانی ما را / گر در ره کعبه میدوانی ما را
اینها همگی لازمه‌ی هستی ماست / خوش آنکه ز خویش وارهانی ما را
***
تا چند کشم غصه‌ی هر ناکس را / وز خست خود خاک شوم هر کس را
کارم به دعا چو برنمی‌آید راست / دادم سه طلاق این فلک اطلس را