استاد محمد امین ادیب طوسی در مشهد تولد یافته و تحصیلات مقدماتی را در مکتب گذرانید. سپس به تحصیل علوم دینی در مدارس قدیم پرداخت. علوم ادبی را نزد ادیب نیشابویری و حکمت را نزد حاج میرزا عباسعلی معروف به فاضل و آقا بزرگ حکیم و فقه را نزد پدر خود آموخت. ادیب طوسی با سفرهائی به هند ، ترکستان ، عربستان ، مصر ، شام و آسیای صغیر کرد ، به زبان های رایج عربی ، ترکی ، اردو ، انگلیسی ، سانسکریتت ، او استائی ، پهلوی و کلدانی آشنائی کامل پیدا کرد. وی در تبریز اقامت نمود و مجلهٔ "ماهتاب" را در سال ۱۳۱۶ش آنجا به مدت یک سال انتشار داد. در دانشکدهٔ ادبیات نیز تدریس کرد و مدیریت مجلهٔ آن دانشکده را نیز عهده دار شد. او کتب زیادی به رشتهٔ تحریر در آورد. از جملهٔ آثار وی: :"تاریخ دینی ایران" در دو دوره؛ :دستور زبان فارسی" در سه دوره؛ "بودا در هند"؛ "تخت سلیمان"؛ "پیام فردوسی" به نظم؛ "لغات آذری"؛ "لهجه های محلی"؛ "تعلیم و تربیت از نظر غزالی". مثنوی زیبای " سزای خودپرستی " از ایشان به اهالی خطه ادب پیشکش می شود.

 

مثنوی :

 

نو رسته گلی ز گلبنی خاست / رخساره دلبری بیاراست

در دامن باغ جلوه سر کرد / وز نا به هر طرف نظر کرد

گلها همه دید نو شکفته / پیرایه دلبری گرفته

وز آن همه خویش را نکو دید / به از دگران به رنگ و بو دید

در جلوه شد و شگفتی آورد / وز خوبی خویشتن منی کرد

کامروز به ملک حسن شاهم / شاهم من و حسن بس گواهم

رویم همه مایه نشاط است / بویم همه عشق و انبساط است

سرمایه عزت و جلالم / پیرایه حسن و اعتدالم

رونق ز صفای من چمن یافت / این خرّمی و صفا ز من یافت

زاینگونه بسی فسانه سر کرد / تا باد صبا بر او گذر کرد

او را چو اسیر خودسری دید / گوشش بگرفت و سخت مالید

بگرفت ز جایگاه نازش / افکند ز خاک تیره بازش

خندید سپیده دم ز مستی / کاین است سزای خودپرستی