شاعر و نقاش مشهور انگليسي، ويليام بليك در قطعه شعري از منظومه «نغمه‌های بي‌گناهی» كمال آدمي را چنين وصف كرده است:

 

جهانی را در سنگريزه‌اي ديدن،

و بهشتي را در يك گل وحشی مشاهده كردن،

و بيی نهايت را در كف دست نگه داشتن،

و ابديت را در لحظه‌ای دريافتن.