غزلی شیوا از عاشق اصفهانی

 

دلستانی که به صد ناز کند نفرینم

بوسه کی میدهد از آن دو لب شیرینم؟

من باین پا نتوانم ره تقوا سپرم

بگذارید که با ماهوشی بنشینم

کارم از چرخ نگویم به مرادست ولی

اینقدر هست که رخسار مهی می بینم

جان سپردن به من دلشده آسان نشود

تا نیاید به سرم دلبر باتمکینم

دامنم پرگل و اشک است و ز طالع شادم

که ز گلزار غم عشق، گلی می چینم

جان شیرین دهمت در عوض بوسه ولی

بخت کو؟ کان بستانی و ببخشی اینم

«عاشق» از باغ چو با کنج قفس خو کردم

گو مده باد صبا مژده ی فروردینم