میرزا محمد حسین خان شعاع الملک ، متخلص به " شعاع " در سال 1289 در شیراز تولد یافته است. شعاع در فن قصیده سرایی استاد و قصاید او تا آنجا که دیده می شود از حیث مضمون و انسجام و استحکام بسیار ممتاز است. " تذکره شکرستان فارس " از آثار قلمی او می باشد. رباعیات وی را دلنواز و زیبا دیدم ، چندی از رباعیات این استاد فرزانه را ارمغان می گردانیم.

 

*****

 

تا می نخوری پخته نگردی خامی / تا در پی نام و نسبی بدنامی

تا کام نگیری ز لب لعل نگار / گر شاه جهانی به جهان ناکامی

***

سرگشته ام از بخت بد خفته خویش / ترسنده ام از طالع آشفته خویش

درمانده ام از گوهر ناسفته خویش / شرمنده ام از گفته و ناگفته خویش

***

واقف کس از انجام و ز آغاز نگشت / یک تن به جهان کاشف این راز نگشت

هر کس به جهان شد خبری هیچ نداشت / هر کس ز جهان رفت دگر باز نگشت

***

تا چند به غم به قید هر بیش و کمی / تا کی به جهان اسیر لا و نعمی

دم درکش و می نوش کن و شاد بزی / کز عمر تو باقی نبود غیر دمی

***

گر تخت جم و تاج سکندر داری / گر ملک سبکتکین و سنجر داری

گر یونس و ادریس برادر داری / هر جا که روی مرگ برابر داری