رونق ایام جوانیست عشق / مایهی کام دو جهانیست عشق
میل تحرک به فلک عشق داد / ذوق تجرد به ملک عشق داد
چون گل جان بوی تعشق گرفت / با گل تن رنگ تعلق گرفت
رابطهی جان و تن ما ازوست / مردن ما، زیستن ما، ازوست
مه که به شب نوردهی یافته / پرتوی از مهر بر او تافته
خاک ز گردون نشود تابناک / تا اثر مهر نیفتد به خاک
زندگی دل به غم عاشقیست / تارک جان در قدم عاشقیست
چارده ساله بتی بر لب بام / چون مه چارده در حسن تمام
بر سر سرو، کله گوشه شکست / بر گل از سنبل تر سلسله بست
داد هنگامهی معشوقی ساز / شیوهی جلوهگری کرد آغاز
او فروزان چو مه و کرده هجوم / بر در و بامش اسیران چو نجوم
ناگهان پشت خمی همچو هلال / دامن از خون چو شفق مالامال
کرد در قبلهی او روی امید / ساخت فرش ره او موی سفید
گوهر اشک به مژگان میسفت / وز دو دیده گهر افشان میگفت:
کای پری با همه فرزانگیم / نام رفت از تو به دیوانگیم
نظر لطف به حالم بگشای / ریگ اندوه ز جانم بزدای
نوجوان حال کهن پیر چو دید / بوی صدق از نفس او نشنید
گفت کای پیر پراکندهنظر / روبگردان، به قفا باز نگر
که در آن منظره، گلرخساریست / که جهان از رخ او گلزاریست
او چو خورشید فلک، من ماهم / من کمین بندهی او، او شاهم
عشقبازان چو جمالش نگرند / من که باشم که مرا نام برند
نیز بیچاره چو آن سو نگریست / تا ببیند که در آن منظره کیست
زد جوان دست و فکنداز بامش / داد چون سایه به خاک آرامش
کانکه با ما ره سودا سپرد / نیست لایق که دگر جا نگرد
هست آیین دوبینی ز هوس / قبلهی عشق یکی باشد و بس
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
دریغا که بی ما بسی روزگار / بروید گل و بشکفد نوبهار
بسی تیر و مرداد و اردیبهشت / بیاید که ما خاک باشیم و خشت
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
به کعبه رفتم و زآنجا هوای کوی تو کردم
جمال کعبه تماشا به یاد روی تو کردم
شعار(پرده)چو دیدم سیاه ، دست تمنا
دراز جانب شعر سیاه موی تو کردم
چو حلقه ی در کعبه به صد نیاز گرفتم
دعای حلقه ی گیسوی مشکبوی تو کردم
نهاده خلق حرم ، سوی کعبه روی عبادت
من از میان همه ، روی دل به سوی تو کردم
مرا به هیچ مقامی نبود غیر تو کامی
طواف و سعی که کردم به جست جوی تو کردم
به موقف عرفات ایستاده خلق ، دعا خوان
من از دعا لب خود بسته ، گفت و گوی تو کردم
فتاده اهل فتی در پی منی و مقاصد
چو (جامی) از همه فارغ من آرزوی تو کردم
دید مجنون را یکی صحرا نورد
/ در میان بادیه بنشسته فرد
صفحه اش صحرا و انگشتان قلم / میزند حرفی بدست خود رقم
گفت : کای مفتون شیدا چیست این؟ / مینویسی نامه ، بهر کیست این؟
گفت : مشق نام لیلی می کنم / خاطر خود را تسلی میکنم.
در اشاره به عشق
رونق ایام جوانیست عشق / مایهی کام دو جهانیست عشق
میل تحرک به فلک عشق داد / ذوق تجرد به ملک عشق داد
چون گل جان بوی تعشق گرفت / با گل تن رنگ تعلق گرفت
رابطهی جان و تن ما ازوست / مردن ما، زیستن ما، ازوست
مه که به شب نوردهی یافته / پرتوی از مهر بر او تافته
خاک ز گردون نشود تابناک / تا اثر مهر نیفتد به خاک
زندگی دل به غم عاشقیست / تارک جان در قدم عاشقیست
در مراقبت از حال :
سر مقصود را مراقبه کن! /نقد اوقات را محاسبه کن!
باش در هر نظر ز اهل شعور! / که به غفلت گذشته یا به حضور!
هر چه جز حق ز لوح دل بتراش! / بگذر از خلق و، جمله حق را باش!
رخت همت به خطهی جان کش / بر رخ غیر، خط نسیان کش!
در همه شغل باش واقف دل! / تا نگردی ز شغل دل غافل!
دل تو بیضهایست ناسوتی / حامل شاهباز لاهوتی
گر ازو تربیت نگیری باز / آید آن شاهباز در پرواز
ور تو در تربیت کنی تقصیر / گردد از این و آن فسادپذیر
تربیت چیست؟ آنکه بی گه و گاه / داریاش از نظر به غیر نگاه
بگسلی خویش از هوا و / روی او در خدای داری و بس!