شنیدم که پیری به راه حجاز / به هر خطوه کردی دو رکعت نماز

به آخر ز وسواس خاطر پریش / پسند آمدش در نظر کار خویش

یکی هاتف از غیبش آواز داد / که ای نیکبخت مبارک نهاد!

مپندار اگر طاعتی کرده ای / که نزلی بدین حضرت آورده ای

به احسانی آسوده کردن دلی / به از الف رکعت به هر منزلی!