در باب احسان
شنیدم که پیری به راه حجاز / به هر خطوه کردی دو رکعت نماز
به آخر ز وسواس خاطر پریش / پسند آمدش در نظر کار خویش
یکی هاتف از غیبش آواز داد / که ای نیکبخت مبارک نهاد!
مپندار اگر طاعتی کرده ای / که نزلی بدین حضرت آورده ای
به احسانی آسوده کردن دلی / به از الف رکعت به هر منزلی!
+ نوشته شده در سه شنبه چهاردهم شهریور ۱۳۹۱ ساعت 12:23 توسط مهـــدی
|